Άμον πουλίν ντ’ ερρίγασε

Άμον πουλίν ντ’ ερρίγασε
κρούω το παραθύρι σ’
Άνοιξον, έπαρ’ με απέσ’,
τσούπα το καρακίδι σ’

Σεράντα χρόνι͜α εγρίζευα
τη γην με το βελόνι
Άλλ’ ατόσα θ’ εγρίζευα
να ’ίνουσ’νε τ’ εμόν -ι

Πουλί μ’, μη πας σο θέριμαν
κάπ’ δάκ’νε σε τ’ οφίδι͜α
Τίναν θα έχω να φιλώ
σ’ ομμάτι͜α και σ’ οφρύδι͜α;