Πίνω ρακίν, πίνω κρασίν

Πίνω ρακίν, πίνω κρασίν
σην υεία σ’ όλον πίνω
Εμέν το ρακίν ’κι μεθεί,
ντ’ ελέπω σε μεθύνω

Λελεύ’ σε ατός π’ εποίκε σε,
λελεύ’ σε πη τερεί σε
Λελεύ’ σε π’ εγκαλιάσ̌κεται
τη νύχταν και φιλεί σε

Εσύ δος με έναν φίλεμαν
κι εγώ δίγω σε δύο
Εσύ δος με τ’ εγκαλιόπο σ’
κι εγώ όλιον τον βίο μ’

Λαλώ, λαλώ και ’κι λαλείς,
κουίζω έξ’ ’κ’ εβγαίνεις
Γιάμ’ άλλον έ͜εις σην καρδία σ’
κι εμέν απιδι͜αβαίνεις;