Πέντε χρόνι͜α σα κρεβάτι͜α

Πέντε χρόνι͜α σα κρεβάτι͜α
τυρα̤ννίουμαι
Απέσ’ σα νοσοκομεία
πάντα ευρίουμαι

Οι γιατροί πάν’ κι έρ’ταν, μάνα
τιδέν ’κ’ εγροικούν
Γαντουρεύ’νε με, ’δέν ’κ’ έχω
κι αφκά κέσ’ τερούν

Ένας πάει και άλλος έρ’ται,
κανείς ’κι γελά
Όλ’ παρηγορίαν δίν’νε
θα ’ίνουμαι καλά

Ετελέθανε τα χρόνι͜α μ’,
μάνα μ’, εγροικώ
’Κ’ επορώ φαΐν να τρώγω,
νερόν να πίνω

Παρακάλ’ την Παναΐαν,
ποίσον την ευχ̌ή σ’
να χαρί͜ει σε ολίγον κι άλλο,
μάνα μ’, το παιδί σ’