Ο γέρον κι η γραία

Ο γέρον κι η γραία
πορπατούν βαρέα
Έρθανε σο τέλος τη ζωής
Ο γέρον ερρούξεν,
τη γραίαν εκούξεν
«Δος με το χ̌ερόπο σ’, λελεύω την ψ̌η σ’!»

Εκάτσαν κι αναπάουν
και -ν- ορωματι͜άουν
ση ζωήν ατουν ντ’ επέρασαν
Τα χρόνι͜α μουν πάνε
κι εμείς έσπρυναμε
Εζαρώσαμ’ και -ν- εγέρασαμ’

Αέτσ’ έν’ ο κόσμον,
’κ’ είμες εμείς μόνον,
όσα γεννίουν θ’ αποθάν’νε
Μόνον τα ραχ̌ία,
ατά ’κ’ έχ’νε ψ̌ήα
και χρόνι͜α, ζαμάνι͜α απομέν’νε