Η τρυγόνα απέσ’ σ’ ορμάνα̤

Η τρυγόνα απέσ’ σ’ ορμάνα̤
με βρεχ̌ία και ποράνα̤
Σ’ ένα χ̌έρ’ κρατεί κρωπήν,
τρώω τ’ ατεινές την ψ̌ην

Η τρυγόνα πάει σα ξύλα,
τα μάγ’λα τ’ς άμον τα μήλα
Πορπατεί απάν’ σα κάσ̌ι͜α,
τα χ̌είλι͜α τ’ς άμον κεράσ̌ι͜α

Ακεί πέραν σ’ ορμανόπον,
η τρυγόνα το πουλόπον
τραγωδεί και σταματούν
τ’ αηδόνα̤ ’κι κελαηδούν

Κόφτ’ πελίτα̤ και οξέας,
μαύρα μάτι͜α άμον ελαίας
Τα φιλέματα τ’ς είν’ μέλ’,
μίαν θέλ’, μίαν ’κι θέλ’