Ν’ αηλί εκείνεν τη μάναν

Ν’ αηλί εκείνεν τη μάναν
π’ είχ̌εν δύο παιδία
Τ’ έναν ο Χάρον επέρεν,
τ’ άλλο η ξενιτεία

Ο Χάρον έρθεν εμπροστά μ’,
λέει με «’α παίρω το ψ̌όπο σ’»
Σ’ αβούτ’ τον κόσμον που όλ’ ζουν
γιάμ’ ’κ’ έχω κι εγώ τόπον;