Αν αποθάνω, γιαβρόπο μ’

Αν αποθάνω, γιαβρόπο μ’,
θάψον με με το φέγγον
’Μάραντα και τριαντάφυλλα
σο κιφαλόπο μ’ θέκον

Και με το κεμεντζ̌όπο μου
σον Άδ’ θα κατηβαίνω
Εκεί παραπονέματα,
έναν βράδον ’κι μένω

Αέτσ’ πως έν’ καλόν έν’,
[ψ̌η μ’], τ’ εγκαλόπο σ’ αλών’ έν’
Εφίλεσα το μάγουλο σ’
κι ας εμέν τρυφερόν έν’

Αρνί μ’, σ’ εμόν το ταφόπον
έλα το χρόνον μίαν
Έναν κερόπον άψον με,
ποίσον με συντροφίαν

Αν αποθάνω ξάι μη κλαις
και μη τρως την καρδία σ’
Κλάψον με ατώρα ζωντανόν
και σύρον/φτούλτσον τα μαλλία σ’