Η εγάπ’ μ’ εγάπ’ λαρών’

Παλληκάρ’ άλλο μη κλαις,
η ζεμίαν καιρούς ’κ’ έχ̌’
Ατέν ’κι θα φέρτς οπίσ’,
γιατί τσ̌άπαν τρως την ψ̌η σ’;

Άκ’σον και έναν τρανόν
που θέλ’ τ’ εσόν το καλόν
Έναν έν’ το μυστικόν,
η εγάπ’ μ’ εγάπ’ λαρών’¹

Τ’ ομματόπα σ’ μη χαλάντς
και τα δα̤κρόπα σ’ μη χάντς
Εσύ ’κ’ είσαι μαναχόν,
έχ’νε ούλ’ έναν καημόν

Άκ’σον και έναν τρανόν
που θέλ’ τ’ εσόν το καλόν
Έναν έν’ το μυστικόν,
η εγάπ’ μ’ εγάπ’ λαρών’¹

Το ρακίν θολών’ το νου σ’,
την καρδι͜ά σ’ μόνον μ’ ακούς
Η ζωή έν’ εμπροστά σ’
άλλεν τέρεν ν’ αγαπάς

Άκ’σον και έναν τρανόν
που θέλ’ τ’ εσόν το καλόν
Έναν έν’ το μυστικόν,
η εγάπ’ μ’ εγάπ’ λαρών’¹

Άκ’σον και έναν τρανόν
που θέλ’ τ’ εσόν το καλόν
Έναν έν’ το μυστικόν,
η εγάπ’ μ’ εγάπ’ λαρών’¹