Μάναν ας είχα

Θεέ μ’, καμπάνα,
αχ! για τη μάνα
άλλο σον κόσμον
να μη κρούει πουδέν
Η μάνα μη χάται,
ταφίν μ’ ευτάτε
Μάναν ας είχα
κι ας μ’ είχα τιδέν

Αροθυμίας,
κλαίν’ τα παιδία σ’
Μάνα π’ εχάσεν
για πάντα θα κλαίει
Όταν πονούμε
και ’κ’ επορούμε
«Αχ! μάνα»,
το στόμα μουν λέει

Μανίτσα μ’, μάνα,
εσέν μ’ εχάνα
ορφανός μ’ έμ’νε
σ’ αβούτ’ τη ζωήν
Μάνα, τα πόνι͜α σ’,
γεράν τα χρόνι͜α σ’
Το καντίλ’ θ’ άφτω
σ’ εσόν το ταφίν