Ο ορφανόν ο άνθρωπον

Ο ορφανόν ο άνθρωπον
τυρα̤ννισμένον ψ̌ην έν’
Τα τέρτι͜α και τα βάσανα
τη ζωήν ατ’ μαυρύν’νε

Τυρα̤ννισμένον ψ̌ην είμαι,
τα τέρτι͜α μ’ ’κι τελείνταν
Ας σον πόνο μ’ κι ας σον καημό μ’
ποτάμ’ τα δάκρυ͜α μ’ ’κχ̌ύνταν

Θεέ μ’, Εσύ γιατί να ευτάς
τ’ ανθρώπ’ς και ορφανεύ’νε;
’Κ’ ελέπ’ς ντό σύρω ση ζωή μ’;
Τα δά̤κρυ͜α μ’ ’κι στερεύ’νε