Εγώ έμ’νε καλόν παιδίν

Εγώ -ν- έμ’νε καλόν παιδίν,
ετέρ’να τη δουλεία μ’
Ανάθεμα σε -ν-, είδα σε
κι εμέτσεν η καρδία μ’

Τ’ ακίλι μ’ λέει με «εκέσ’ μη πας»,
η ψ̌η μ’ «ας πάμε», λέει με
Και ξαν η στράτα σ’, νε πουλί μ’,
ση γειτονία σ’ φέρ’ με

Όντες φουρκίζ’ με -ν- η σεβτά σ’,
γλυκέα κάφτ’ με ο πόνον
Εσύ -ν- είσαι που επορείς
να γουρταρεύ’ς με μόνον

Άλλο ντό θέλτς να λέγω σε,
λελεύω σε, πουλόπο μ’;
Σα δύο εμοιρι͜άγαμε,
εγώ και το καρδόπο μ’