Απέσ’ σο τουλουμόπο μου

Απέσ’ σο τουλουμόπο μου,
πουλόπο μ’, να εχώρ’νες
Τα φυλαχτά τα λώματα σ’
καθημερ’νά να εφόρ’νες

Ο ουρανόν ελίβωσεν
ερχίνεσεν να βρέχ̌ει,
Ατά τ’ ομμάτι͜α που ελέπ’
πουθέν δουλείαν ’κ’ έχ̌ει

Έκαψες με άμον ντο καί͜εις
τα ξύλα σο χωνόν -ι
Πας̌ κ’ είμαι τ’ εσόν το γεσίρ’,
του κυρού σ’ τ’ ορφανόν -ι;

Αν αγαπάς με, αγάπα με,
αν ’κι αγαπάς με, μαύ’σσα,
θα σύρω και σκοτώνω σε!
Παρέμ’ / Ζατίμ την ψ̌η μ’ εχάσα