Εσύ είσαι, μάνα, ντο λαρώντς

Εσύ είσαι, μάνα, ντο λαρώντς
τη ψ̌ης ι-μ’ τα γεράδες
Και -ν- ατά ντο ’κι λαρούντανε
ούτε με τα παράδες

Τ’ εμόν το τέρτ’ έν’ και τ’ εσόν
όντες πονώ, πονείς με
Να ψαλαφώ σε [ρίζα μ’] και την ψ̌η σ’
εκείνον πα θα δί’ς με

Σουμά σο «αχ!», σουμά σο «βαχ!»
εσέναν πρώτα θέκω
Αν κείμαι [ρίζα μ’] και σο μαξιλάρ’
εσέναν πρώτα ελέπω

Αν αρρωσταίντς, μικρόν αρνί μ’,
στείλω σε σο παρχάριν
Αφκά και σ’ αλατόκλαδα
δέβα τον καιρό σ’ χάρ’ -ι