Αρχινώ και λέγω σας

Αρχινώ και λέγω σας
έναν μικρόν ιστορίαν
και σο Καρς όντες εζήν’ναμ’
παλαλά πολλά -ν- εποίναμ’
Αούτειν’ ξαν αδακέσ’
τρέχ’νε ση Μιχάν εκέσ’

Είνας νύφε έναν ημέραν
όι, τη σ̌κύλ’ τη θαγατέραν
Ταβίζ’ με την πεθεράν ατ’ς,
σ’κούται φουρλαεύ’ απάν’ ατ’ς
και -ν- εξέγκεν το τακούν’ ατ’ς,
λέει την πεθεράν ατ’ς «Τσούνα!
Το κιφάλι σ’ άμον τας̌!
Εθαρρείς ’κι θα ψοφάς;»

Επϊάσταν ’ς σα μαλλία
Εμαζεύτεν η γειτονία
Έρθεν κι ένας γειτονάς
λέει ατέναν «ντό ευτάς;
Νέτσ̌η εσύ ’κ’ εντρέπεσαι;
Γιάτι κρού’ς την πεθερά σ’;»

Λέει ατον «Εσύ ντό θέλτς;
Το σ̌κυλίν θα γουρταρεύ’ς;»
Λέει η πεθερά ση νύφεν
«Μεσημέρτς έντον ’κ’ ενίφτες
Εγώ θα ’φτάω τα δουλείας,
θα τερώ και τα παιδία σ’
Ση κυρού σ’ ’κ’ είχ̌ες νερόν,
αδά θέλτς και παραγιόν»

’Κ’ είχα πεθερά καλέσσα
Αχ! εγώ η τυχερέσσα
Τα βουτούρτα, τα τυρία
έχ̌’ ατα με τα κλειδία
Και η νύφε η καημέντσα
πάντα ζαρογουλιαμέντσα
Πάντα ’φτάει υπομονήν,
τρώει κρομμύδι͜α και ψωμίν
Πεθερά τ’ς χατεύ’ ατεν
«Εξ’ ας σ’ οσπίτ’» λέει ατεν
Και η νύφε σ’κούται πάει
και παράπονον ’κ’ ευτάει

Άμον ντ’ έφτασεν σ’ οσπίτ’ν ατ’ς
είδεν -ε- την αδερφήν ατ’ς
Αδερφή ατ’ς εγροίκ’σεν α’,
ση μάναν ατ’ς  είπεν α’
Η μάνα εβγών’ οξ̌ωκά
κι ερωτά ’τεν πρώτα-πρώτα
«Νέτσ̌η ντ’ έπαθες και κλαις
και τη μάνα σ’ ’δέν ’κι λες;»
«Νέτσ̌η μάνα ντ’ ερωτάς με!
Ποίσον φαΐν να χορτά͜εις με»

-«Γουρπάν’ εγώ σην γούλα σ’
Μέρ’ εφέκες την Τασούλα σ’;»
-«Η Τασούλα έν’ σ’ οσπίτ’ν ατ’ς
δικαιούται ατεν ο κύρ’ν ατ’ς
Και η πεθερά μ’ κακέσσα
πάντα αφήν’ με νηστικέσσα
Τσακών’, ευτάει το φούστορον
και τρώει α’ μαναχ̌έσσα