Ενεγκάστεν η τρυγόνα μ’

Ενεγκάστεν η τρυγόνα μ’,
εφορτώθεν και τ’ ορμάν’
Τα ιδρώματα τ’ς εκχ̌ύγαν
σ’ άσπρα τα κάλλι͜α τ’ς απάν’

Η τρυγόνα με τ’ ορτάρι͜α
πάει σ’ ορμάν’ σωρεύ’ χορτάρι͜α
’Κι φογάται τα θερία,
τρώγω τ’ ατεινές τα ψ̌ήα

Και ση ποταμί’ την άκραν
τα ποδάρι͜α τ’ς λούζ’ και πλύν’
Θα ταλεύω εγώ απάν’ ατ’ς,
δέστε με με το σ̌κοινίν

Η τρυγόνα με τ’ ορτάρι͜α
πάει σ’ ορμάν’ σωρεύ’ χορτάρι͜α
’Κι φογάται τα θερία,
τρώγω τ’ ατεινές τα ψ̌ήα

Το σ̌ελέκι σ’, τρυγονίτσα μ’,
θα φορτούμ’ ατο εγώ
Τα ιδρώματα σ’ σπογγίζω
και τα χ̌είλι͜α σ’ θα φιλώ

Η τρυγόνα με τ’ ορτάρι͜α
πάει σ’ ορμάν’ σωρεύ’ χορτάρι͜α
’Κι φογάται τα θερία,
τρώγω τ’ ατεινές τα ψ̌ήα

Η τρυγόνα μ’ έν’ φωτίαν
κι εγώ είμαι το φιτίλ’
Λύγουμαι άμον κερόπον,
τσ̌ίζ’νε με τουσ̌μάν’ και φίλ’

Η τρυγόνα με τ’ ορτάρι͜α
πάει σ’ ορμάν’ σωρεύ’ χορτάρι͜α
’Κι φογάται τα θερία,
τρώγω τ’ ατεινές τα ψ̌ήα