Γουρπάν’ σ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ έμορφα

Γουρπάν’ σ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ έμορφα
όθεν τερούν γελούνε
Ατά ομοι͜άζ’ν τραντάφυλλα,
Μαρτί’ κι Απρίλ’ ντ’ ανθούνε

Όντες ελέπω σε, γιαβρί μ’,
και τ’ ομμάτι͜α μ’ ανοίουν
Αούτα τα ψηλά ραχ̌ι͜ά
έρχουντανε και σείουν

Είδα τ’ ομμάτι͜α σ’, είδα ’τα,
είδα ’τα δα̤κρωμένα
Φοούμαι γιάμ’ εντώκε σε -ν-
η μάνα σ’ για τ’ εμέναν

Τρώω τ’ ομμάτι͜α σ’, τρώγ’ ατα
μαύρα κι άμον σταφύλια
Φίλεμαν ’κι χορτάεται
ατού σ’ εσά τα χ̌είλια