Για την εγάπ’ ντο λέγ’νε

Ποίον καρδίαν αγαπά
και ’κι πονεί καμίαν
και ’κι απομέν’ αγέλαστον
με την αροθυμίαν;

Ση μαναχ̌ίαν εθαρρώ
τ’ ομμάτι͜α μ’ ’κι θα κλαίγ’νε
Θ’ απομακρύνω απ’ εείνους
για την εγάπ’ ντο λέγ’νε
Για την εγάπ’ ντο λέγ’νε
τ’ ομμάτι͜α μ’ ’κι θα κλαίγ’νε

Ατό πάντα αΐκον έν’
η σεβτά θα κομπών’ -τ- σε
Όσον και ν’ αραεύ’ς ατο,
ατό θα φαρμακών’ -τ- σε

Ση μαναχ̌ίαν εθαρρώ
τ’ ομμάτι͜α μ’ ’κι θα κλαίγ’νε
Θ’ απομακρύνω απ’ εείνους
για την εγάπ’ ντο λέγ’νε
Για την εγάπ’ ντο λέγ’νε
τ’ ομμάτι͜α μ’ ’κι θα κλαίγ’νε

Ανάθεμα σε, καρδόπο μ’,
εσέν θα καταρούμαι
Όθεν προφτάντς τακεύκεσαι
και τέρτι͜α εγώ φορτούμαι

Ση μαναχ̌ίαν εθαρρώ
τ’ ομμάτι͜α μ’ ’κι θα κλαίγ’νε
Θ’ απομακρύνω απ’ εείνους
για την εγάπ’ ντο λέγ’νε
Για την εγάπ’ ντο λέγ’νε
τ’ ομμάτι͜α μ’ ’κι θα κλαίγ’νε