Του ήλ’ το κάστρον

Όλια τα κάστρα -ν- είδα
κι όλια γύρισα
Κι άμον του Ήλ’ το κάστρον,
κάστρον ’κ’ έτονε
Σεράντα πόρτας είχ̌εν
κι όλια σίδερα
Κι εξήντα παραθύρι͜α
κι όλια χάλκενα

Και του γιαλού η πόρτα
έτον μάλαμαν
Τούρκος το τριγυρίζει,
χρόνους δώδεκα
Μήδ’ επορεί να παίρει,
μήδ’ αφήνει͜ ατο

Κι ένας μικρός τουρκίτσος,
ρωμιογύριστος,
ρόκαν και ροκοτσούπιν
βάλ’ σα μέσα του,
αδράχτιν και σποντύλιν
παίρ’ σα χ̌έρι͜α του

Μαξιλαρίτσαν βάλει
κι εμπροζώσ̌κεται
κι εγέντονε γυναίκα,
βαριασμένισσα

Το κάστρον τριγυρίζει
και μοιρολογά:
-Άνοιξον, πόρτα,
άνοιξον, καστρόπορτα!
Άνοιξον να εμπαίνω,
Τούρκοι διώχ’νε με!

Ν’ αηλί εμέν την μάρσαν,
την χ̌ιλιάκλερον
και πού να παιδοποιγώ,
χ̌ειμωγκόν καιρόν;

Το κάστρον ’λογυρίζει
και μοιρολογά:
-Άνοιξον, πόρτα,
άνοιξον καστρόπορτα
Άνοιξον να εμπαίνω,
Τούρκοι διώχ’νε με

Το κάστρον ’λογυρίζει
και μοιρολογά
κι η κόρ’ απέσ’ ακούει
και καρδοπονά

-Κι απόθεν ’μπαίν’ ο ήλεν,
έμπα απέσ’ κι εσύ
Κι απόθεν βγαίν’ ο φέγγον,
έβγα έξ’ κι εσύ

Κι άμον ντ’ ενοίεν η πόρτα,
χ̌ίλι͜οι έτρεξαν
κι άμον ντ’ εκαλενοίεν,
μύριοι έτρεξαν
Και άλλ’ την κόρ’ αρπάζ’νε
και άλλοι τα φλουριά
Κι από το παραθύρι
η κόρ’ επήδησε,
σε παλληκάρ’ αγκάλιας
ψυχομάχ̌ησε