Ενότητα Τίκια

Τη πόρτας ι-σ’ τα ξύλα
έτερα είν’ έτερα
Τον Θεό σ’ αν αγαπάς,
κόρ’, έλα σ’ εμέτερα

Ακεί πέραν έστεκεν
την κάλτσαν ατ’ς έπλεκεν
Είπα ’τεν «Έλα αδακά,
το λαλόπο μ’ χαμελά»

♫

Αρ’ απάν’ σην Τσερκόβιαν¹
η δείσα έρ’ται και σ’κούται
Για τ’ εσέν έναν παλληκάρ’
οφέτος θα σκοτούται

Ση Καστανέας τα ραχ̌ι͜ά
πάντα τσ̌οκεύ’ η δείσα
Σ’ εμάς καμίαν ’κι μερών’,
πάντα σκοτία πίσσα!

♫

Γράφτω γράμμαν [πουλί μ’] και στείλω σε
[ψ̌ήκα μ’] με τα γερανοπούλια
Απέσ’ [πουλί μ’] ’κι φανερώνω σε
[ψ̌ήκα μ’] αρ’ τα μυστικά μ’ ούλια

Θ’ αποθάνω [πουλί μ’] ψεματικά
θα τερώ, [και/πουλί μ’] πολλά κλαις με;
Τα μυστικά [πουλί μ’] ντο είπα σε
θα τερώ, [και/πουλί μ’] όλια λες με;

♫

Η μάνα σ’ και ο κύρη σ’
αν ’κι θέλ’νε σε,
φύγον κι έλα μετ’ εμέναν
Ποδεδίζω σε!

Αμάν, αμάν, κόρ’
Ψ̌ήκα μ’, τα ναλία σ’ φόρ’
Σ’ οσπιτόπο σ’ άμε κι έλα,
τα τσ̌αρούχ̌ι͜α σ’ φόρ’
Σ’ οσπιτόπο σ’ άμε κι έλα,
νυφικόν ξαν φόρ’

Ποδεδίζω σε, κορτσόπον
άλλαξον νιέτ’
Σο σόι εμουν ξάι ’κ’ ιεύ’
τ’ εσόν το μιλέτ’

Αμάν, αμάν, κόρ’
Ψ̌ήκα μ’, πέ’ α’ τον κυρή μ’
«Δεκαέξ’ χρονών κορτσόπον
έφαεν την ψ̌η μ’»