Ο Μάραντον

Τον Μάραντον χαρτίν έρθεν,
να πάει σην στρατείαν
Την νύχταν πάει σον μάστοραν,
την νύχταν μαστορεύει
Κόφτ’ ας σ’ ασήμι πέταλα
κι ας σο χρυσάφ’ καρφία
Τον μαύρον ατ’ ’καλίβωνεν
καταντικρύ σον φέγγον
κι η κάλη ατ’ παραστέκει͜ ατον
με το χρυσόν μαντίλι
και τα δάκρυ͜α ατ’ς ’κατήβαιναν,
Καλομηνά χαλάζι͜α
Καρφίν, καρφίν απλώνει͜ ατον,
την γην δάκρυ͜α γομώνει

-Πού πας, πού πας, νε Μάραντε,
κι εμέν σίναν αφήνεις;
-Αφήνω σε σον κύρη μου
τον άεν-Κωνσταντίνον
Αφήνω σε σην μάνα μου,
την άγ̆ιαν-Ελένην
Αφήνω σε σ’ αδέλφια μου
τους Δώδεκα Αποστόλους

-Πού πας, πού πας, νε Μάραντε,
κι εμέν τίναν αφήνεις;
-Αφήνω χ̌ίλια πρόβατα
και πεντακόσ̌ι͜α αρνόπα
Αφήνω σε τον κρίαρον,
τον χρυσοκωδωνι͜άτεν
Αφήνω σε χρυσόν σταυρόν
κι αργυρόν δαχτυλίδιν
Το δαχτυλίδ’ πούλτσον και φά’
και τον σταυρόν προσ̌κύνα

’Κόμαν ’κ’ εζι͜αγκοπάτεσεν,
’κόμαν κ’ εσελοκάτσεν,
’κόμαν σην Πόλ’ ’κ’ επάτεσεν
και σ’ αργαστέρ’ εκάτσεν
Την κόρ’ καθίζ’νε σο σκαμνίν
και ατέν διπλοκουράζ’νε
Δίγ’ν’ ατεν πέντε πρόατα
και δεκαπέντε αρνία
Και δίγ’ν’ ατεν φελίν ψωμίν
και πέντε κουφοκάρυ͜α

-Άμε, σ̌κύλ’ κόρη, χάθ’ εσύ
κι ωρία οπίσ’ γυρίζεις
Κι όντες θυμών’νε τα ραχ̌ι͜ά,
να εβγαίντς και να βοσ̌κίζεις
Κι όντες θρασ̌κεύ’ ο ποταμόν,
κατήβασον και πότ’σον

Σα ψηλασέας ’βόσ̌κιζεν,
σα χαμελά εμένεν
Εφτά χρόνι͜α εδέβανε
κι ο Μάραντόν ατ’ς ’κ’ έρθεν
Τα πέντ’ εποίκεν εκατό,
τα δεκαπέντε χ̌ίλι͜α
κι ας σ’ εφτά χρόνια κι άλλ’ απάν’,
σε μήνους υστεραίους,
καβαλάρην επέντεσεν
απαγκέσ’ σα ραχ̌ία

’Κάτσεν κι ατέν ερώτεσεν:
-Και τίνος νύφε είσαι;
Και τίνος είν’ τα πρόγατα
και τίνος είν’ τ’ αρνόπα
και τίνος έν’ ο κρίαρον,
ο χρυσοκωδωνιάτες;

-Οπίσ’, οπίσ’, νε ξένε μου,
οπίσ’ κι απόθεν έρθες,
να ποιγώ τα σ̌κυλίτσ̌ι͜α μου
κι εσέν παραλαεύ’νε
Του Μάραντ’ είν’ τα πρόγατα,
του Μάραντ’ είν’ τ’ αρνόπα,
του Μάραντ’ έν’ ο κρίαρον,
ο χρυσοκωδωνιάτες
Εφτά χρόνι͜α ενέμ’να τον
κι άλλ’ εφτά θ’ αναμένω,
Αν έρ’ται, έρ’ται ο Μάραντον
και -ν- αν ’κ’ έν’, καλογερεύω

-Ο Μάραντο σ’ επέθανεν,
’κείνος οπέρτς ετάφεν,
Σην ταφήν ατ’ ’παρέστεκα
κι ας σ’ ὰσπρον ατ’ επέρα
κι εμέναν εδι͜ατάχτε με,
την κάλη μ’ δέβα, έπαρ’!

-Οπίσ’, οπίσ’, νε ξένε μου,
οπίσ’ κι απόθεν έρθες;
Ο Μάραντο μ’ επέθανεν;
Εγώ εσέν θα παίρω;
Εγώ καλόγρια ’ίνουμαι,
σο μαναστήρ’ εμπαίνω

-Καλόγερος θα ’ίνουμαι
κι εγώ εσέν θα παίρω

-Εγώ πέρδικα ’ίνουμαι
και σα καφούλι͜α εμπαίνω

-Κι εγώ αητέντς θα ’ίνουμαι
κι εσέναν θ’ αρπάζω

-Ατό το στημνοδέσιμον
τη Μάραντου μ’ ομοι͜άζει!