Ο ερίφ’ς εγέρασεν / Έκαψες το καρδόπο μου

Άνθρωπον εγέρασεν
και ζωήν ’κ’ εχόρτασεν
Σίτι͜α πάει, σίτι͜α νουνίζ’
τα ποδάρι͜α τ’ τσ̌ακανίζ’

Λώματα άπλυτα φορεί
ψ̌η απάν’ ατ’ ’κ’ εχωρεί
Όθεν κέσ’ πάει μουρμουρίζ’
το θάνατον ατ’ νουνίζ’

Άμον ντ’ ακούει κεμεντζ̌έν
νείται γίνεται μωρόν
Τα πουικόπα τ’ ζουλίζ’
θέλ’ να εμπαίν’ σο χορόν

Κάποτε όνταν επορεί
λώματα έμορφα φορεί
Σο σοκάκ’ σίτ’ πορπατεί
τοι χ̌ι͜οράδες πα τερεί

♫

Εσείν που ’κι χορεύετεν
σεΐρ’ πα ντό τερείτεν;
Ελάτε εμπάτεν σο χορόν
αρ’ όσον επορείτεν

Έκαψες το καρδόπο μου
γαϊδάρ’ γεννεμασέαν
Τον ήλιον αίμαν να ελέπ’ς
την γην σκοτεινι͜ασέαν

Εξέρανες τα γόνατα μ’
εσάπ’σες την καρδία μ’
Τρανόν γεράν εποίκες με
’κι λαρούται καμίαν

Εποίκες με, μικρόν αρνί μ’
και -ν- άμον ράμμαν νήμαν
και ’κ’ είπες θανατών’ ατον,
ποίος θα έχ̌’ το κρίμαν;