Η ευχ̌ή

Για δος μα, πουλί μ’, την ευχ̌ή σ’
οφέτος ξενιτεύω
Αχπάσκουμαι και σα μακρά
κι από σουμά σ’ θα φεύω

Για δος μα, πουλί μ’, την ευχ̌ή σ’,
η ψ̌η μ’ σα ερημίας
Εσέν ιεύ’ σε -ν- η σεβτι͜ά
κι εμέν η αροθυμία σ’

Για δος μα, πουλί μ’, την ευχ̌ή σ’
και μη τερείς τ’ ομμάτι͜α μ’
Εσύ ’κι πρέπ’ να ελέπ’ς ατα
μαύρα ντο είν’ τα δάκρυ͜α μ’

Για δος μα, πουλί μ’, την ευχ̌ή σ’,
πονώ και ’κι λαρούμαι
Έντον φαρμάκ’ η ξενιτει͜ά
και τα μακρά φοούμαι