Για τ’ εσέν

Αρνί μ’, όντες ’κ’ ελέπω σε
ας λέω ντο παθάνω
Όλι͜ον τον κόσμον απ’ αφκά
ας σα ποδάρι͜α μ’ χάνω

Ατά τα κοκκινόχ̌ειλα σ’
με τον χρυσόν ’κι αλλάζω
Χ̌ίλι͜α φοράς εφίλεσα
κι ακόμαν ’κι χορτάζω

Σ’ εγκάλι͜α μ’ όντες ’κι κονεύ’ς,
τρυγόνα μ’, όντες κείμαι
Τ’ ολόερα μ’ σ̌ονλίκ να έν’
εγώ μανάχος είμαι

Ατά τα κοκκινόχ̌ειλα σ’
με τον χρυσόν ’κι αλλάζω
Χ̌ίλι͜α φοράς εφίλεσα
κι ακόμαν ’κι χορτάζω

Πώς να μη σεβτι͜αλεύκουμαι
ατά τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α;
Πλερών’νε μ’ έναν τέρεμαν
τ’ απλέρωτα μουράτι͜α μ’

Ατά τα κοκκινόχ̌ειλα σ’
με τον χρυσόν ’κι αλλάζω
Χ̌ίλι͜α φοράς εφίλεσα
κι ακόμαν ’κι χορτάζω