Η Μαργαρίτα

Η Μαργαρίτα και τ’ εμόν
άτσ̌απα που επήεν;
Δύο ημέρας ’κ’ είδ’ ατεν
το καρδόπο μ’ ελύεν

Αγαπά με, ’κι αγαπά με,
άλλο ’κ’ έν’, θα πάω χάμαι
Άλλο ’κ’ έν’, θα πάω χάμαι,
αγαπά με, ’κι αγαπά με

Τη μαργαρίταν ερωτώ
τσ̌ιτσ̌έκ’ - τσ̌ιτσ̌έκ’ αχπάνω
η κάλη μ’ αν θα κλώσ̌κεται
γιόξαμ’ ατέν θα χάνω;

Αγαπά με, ’κι αγαπά με,
άλλο ’κ’ έν’, θα πάω χάμαι
Άλλο ’κ’ έν’, θα πάω χάμαι,
αγαπά με, ’κι αγαπά με

Ση Μαργαρίτας τον καημόν
νερόν άλλο ’κι πίνω
Εποίκε με ρακόποτον
κάθαν βράδον μεθύνω

Αγαπά με, ’κι αγαπά με,
άλλο ’κ’ έν’, θα πάω χάμαι
Άλλο ’κ’ έν’, θα πάω χάμαι,
αγαπά με, ’κι αγαπά με

Την μαργαρίταν ερωτώ
φύλλον - φύλλον εβγάλλω
Έρ’ται, ’κ’ έρ’ται τ’ εμόν τ’ αρνίν;
Σο νου μ’ άλλεν ’κι βάλλω

Αγαπά με, ’κι αγαπά με,
άλλο ’κ’ έν’, θα πάω χάμαι
Άλλο ’κ’ έν’, θα πάω χάμαι,
αγαπά με, ’κι αγαπά με