Σο μοναστήρ’ θ’ εμπαίνω

Εποίκες με, τσούνας κουτάβ,
τ’ εγάπ’ς και γυρευόν -ι
Χωρίς εμέν η άκαρδος
πώς κείσαι μαναχόν -ι;

Θ’ εμπαίνω, αχ! θ’ εμπαίνω,
σο μοναστήρ’ θ’ εμπαίνω
Εμέν τ’ αρνί μ’ ενέσπαλεν
και άλλο έξ’ ’κ’ εβγαίνω

Ας έξερα ντ’ εποίκα σε
και κούρταν ’κι πονείς με
Εγώ καντζία με το μέλ’
κι εσύ φαρμάκ’ ποτί͜εις με

Θ’ εμπαίνω, αχ! θ’ εμπαίνω,
σο μοναστήρ’ θ’ εμπαίνω
Εμέν τ’ αρνί μ’ ενέσπαλεν
και άλλο έξ’ ’κ’ εβγαίνω

Άμον γι͜ασίρ’ εποίκες με,
ρεζίλ’ σα μαχαλάδες
Ντ’ ένοιξες ’κι λαρούντανε
σο ψ̌όπο μ’ τα γεράδες

Θ’ εμπαίνω, αχ! θ’ εμπαίνω,
σο μοναστήρ’ θ’ εμπαίνω
Εμέν τ’ αρνί μ’ ενέσπαλεν
και άλλο έξ’ ’κ’ εβγαίνω