Ο πρωταθλητής

Ο Θεόν εδέκε με λαλίαν,
ένουμ’νε τραγωδι͜άνος
και τον Χολίδην δύναμην,
εγέντον πεχλιβάνος

Παίξον τη λύρα σ’ λυριτζ̌ή,
απαριθμώ και λέω
τη Λάμπονος και τη ζωήν
και από ’πέσ’ ι-μ’ ας κλαίω

♫

Μάνα εσέν ’κ’ εγέννεσεν,
εποίκε σε αγία
Και σ’ ομματόπα σ’ έτονε
μάνα και Παναΐα

Πικρόν ψωμίν κι αν έφαεν,
κι αν είδεν αδικίας
Ο φίλο μ’/Λάμπον έν’ Τραντέλλενας,
παιδίν τη προσφυγίας

Σ’ έναν το χ̌έρ’ κρατεί σταυρόν,
σ’ άλλο δύο σημαίας
Πόντος, Ελλάδα και στεφάν’
από κλαδίν ελαίας

Παγκόσμιος πρωταθλητής
μίαν και αλλομίαν
Σον τόπον πάντα τον ψηλόν,
σο χαμελόν καμίαν