Το μαναρόπον

Έχω εγάπην και σεβτάν
και τρανόν έν’ η χαρά μ’
Σα χ̌έρι͜α μ’ θαρρώ κρατώ
του κοσμού όλιον την παράν

Το μαναρόπον το μικρόν
ας σ’ αχούλι μ’ ’κ’ εβγαίνει
κι η καρδι͜ά μ’ τέρτι͜α και πόνι͜α
όλια απιδι͜αβαίνει

Έν’ ο ήλιον και ο φέγγο μ’,
η γη και ο ουρανό μ’
Ση ψ̌ης ι-μ’ τη θάλασσαν
το κύμαν το γαλενόν

Το μαναρόπον το μικρόν
ας σ’ αχούλι μ’ ’κ’ εβγαίνει
κι η καρδι͜ά μ’ τέρτι͜α και πόνι͜α
όλια απιδι͜αβαίνει

Για τ’ ατό το χαβεσλούκ’
ντ’ έχω ’κ’ έχ̌’ τελεμονήν
Τ’ εσ̌όπο μ’ θα ’φτάγ̆’ ατο
όσον κρατεί η ζωή μ’

Το μαναρόπον το μικρόν
ας σ’ αχούλι μ’ ’κ’ εβγαίνει
κι η καρδι͜ά μ’ τέρτι͜α και πόνι͜α
όλια απιδι͜αβαίνει