Πού έν’ ο Θεόν;

Ουρανέ μ’, εσύ
που σ̌κεπά͜εις τη γη
και πονείς α’, αφήντς τα δάκρυ͜α σ’
κι ’ίνεται βρεχ̌ή

Η καρδι͜ά τ’ εμόν
άστρον μαναχόν
’Κι κρατεί, θα ρούζ’ και χάται
ας σον ουρανόν

Πού έν’ ο Θεόν
καρδι͜άς να λαρών’,
να κρατεί κι ωρι͜άζ’ τον κόσμον
και την ψ̌ην τ’ εμόν;

Κράτ’ με αν επορείς
σον κόσμον θα̤ρρείς
’κ’ έν’ εγκάλι͜α για τ’ εμέναν,
’κι πονεί κανείς

Ας σον ουρανόν
έχ’νε μερτικόν
οι ανθρώπ’ και αναμέν’νε
να κρίν’ ο Θεόν

Πού έν’ ο Θεόν
καρδι͜άς να λαρών’,
να κρατεί κι ωρι͜άζ’ τον κόσμον
και την ψ̌ην τ’ εμόν;