Είναι ώρας

Είναι ώρας που θυμούμαι
το μικρόν τ’ εμόν τ’ αρνίν
Άλλο ύπνος ’κι πιάν’ με,
βασανίζω την κιαντή μ’

Λύεται τ’ εμόν το ψ̌όπον,
καίεται και φτιλακίζ’
Το πουλόπο μ’ λέει με «όχι»
και φαρμάκ’ εμέν ποτίζ’

Είναι ώρας και τα δά̤κρυ͜α μ’
ρούζ’νε άμον το χαλάζ’
Μετ’ εμέν πουδέν ’κ’ εχώρ’νεν
κι ατώρα σην χώραν φάζ’

Λύεται τ’ εμόν το ψ̌όπον,
καίγ̆εται και φτιλακίζ’
Το πουλόπο μ’ λέει με «όχι»
και φαρμάκ’ εμέν ποτίζ’

Είναι ώρας ’δέν ’κι θέλω,
νεφιλέν εγώ ντο ζω
Έφυγαν, αλλού επήγαν
τ’ ομματόπα μ’ π’ αγαπώ

Λύεται τ’ εμόν το ψ̌όπον,
καίγ̆εται και φτιλακίζ’
Το πουλόπο μ’ λέει με «όχι»
και φαρμάκ’ εμέν ποτίζ’