Σ’ αΐκα κάλλια τ’ έμορφα

Σ’ αΐκα κάλλι͜α τ’ έμορφα
νασάν που αποκοιμάται
Παρακαλεί να μη μερών’,
να μη γνεφίζ’ και χάται

Κορτσόπον ανημέρωτον,
τα χ̌είλια σ’ να εφίλ’να
Να εβάλλ’να ’τα σ’ έναν ποτήρ’,
άμον νερόν να επίν’να

Παρακαλώ, παρακαλώ
να ’φτάω σε τ’ εμόν -ι,
να μη νουνίζω ο άχαρον
πως είσαι μαναχόν -ι

Ατά τα πλεκαδόπα σου
τυλίγουνταν ση γούλα μ’
Και σο καρίπ’κον την καρδι͜ά μ’
άψιμον δί’ς ση βρούλα μ’