Μάνα, μάνα για τ’ εμέν

Μάνα, μάνα για τ’ εμέν
πέ’ ατεν ας αναμέν’
Κι αν ’κ’ έρχουμαι -ν- ους το βράδον
πέ’ ατεν ας πάει δι͜αβαίν’

Είνας παιδάς κι είνας κουτσ̌ή
πάν’ όλεν τον ποταμόν
Ο παιδάς επέρασεν,
η κουτσ̌ή ’κ’ επέρασεν

Εννέα εγάπ’ς εγάπεσα
και μετ’ εσέναν, δέκα
Εσέν όντες εγάπεσα
τ’ άλλα εννέα εφέκα

Τη νύχταν όντες τραγωδώ
εγώ το παλληκάριν
Σ’κώσον και σύρον το γιοργάν’,
τσέρτσον το μαξιλάριν