Πιτίκον

Έχω έναν τρανόν σεβντάν
απέσ’ σην καρδι͜ά μ’
Ατό έν’ το φως ι-μ’
κι όλεν η χαρά μ’
Ατό δί’ με ελπίδας,
δί’ με και φτερά
όλια ανασπάλλω
όταν έν’ σουμά μ’

Έλα, έλα, πουλόπο μ’,
τ’ εμόν το σ̌εχρετόπον
Το παλαλόν τ’ αρνόπο μ’,
να λελεύ’ ατο!
Έλα, έλα πιτίκον¹
ασ’ όλι͜α το μικρίκον
Τ’ εμόν το λαλαχ̌άρ’κον,
ποδεδίζ’ ατο!

Έν’ ο θησαυρός ι-μ’
σον κόσμον απάν’
Ο κύρ’ -τ- σ’ ατ’ να χάται,
να ’φτάει παλαλά
Όλι͜α τα χατίρια τ’
ευτάγω -ν- εγώ
Τ’ εμόν τον πιτίκον
να λελεύ’ ατον

Για τ’ εσέν, πουλόπο μ’,
εγώ τραγωδώ,
ν’ ακούς τη λαλία μ’
όντας ’κι θα ζω

Όλια τ’ αγαπίουν
σ’ ομμάτι͜α τ’ εμά
Ζαρωτά και ίσα
κι ούλι͜α τα στραβά / κι όλι͜α τα ζαντά
Άκ’σον τη λαλία μ’
και πως τραγωδώ
θα ευρίουμ’ πάντα
εμπροστά σ’, εγώ

Έλα, έλα, πουλόπο μ’,
τ’ εμόν το σ̌εχρετόπον
Το παλαλόν τ’ αρνόπο μ’,
να λελεύ’ ατο!
Έλα, έλα πιτίκον¹
ασ’ όλι͜α το μικρίκον
Τ’ εμόν το λαλαχ̌άρ’κον,
ποδεδίζ’ ατο!

Για τ’ εσέν, πουλόπο μ’,
εγώ τραγωδώ,
ν’ ακούς τη λαλία μ’
όντας ’κι θα ζω
Έλα, έλα πιτίκον¹
ασ’ όλι͜α το μικρίκον
Τ’ εμόν το λαλαχ̌άρ’κον,
ποδεδίζ’ ατο!