Ο Μάραντον

Τον Μάραντον χαρτίν έρθεν,
να πάει σην στρατείαν
Την νύχταν πάει σον μάστοραν,
την νύχταν μαστορεύει,
κόφτ’ ας σ’ ασήμι πέταλα
κι ας σο χρυσόν καρφία,
τ’ άλογον εκαλίβωνεν
καταντικρύ σον φέγγον
κι η κάλη ατ’ ’παρέστεκεν
με το χρυσόν μαντίλιν

-Πού πας, πού πας, νε Μάραντε;
Εμέν τίναν αφήνεις;
-Αφήνω σε τον κύρη μου
τον άεν-Κωνσταντίνον
Αφήνω σε την μάνα μου,
την άγιαν-Ελένην
Αφήνω σε τ’ αδέλφια μου,
τους Δώδεκα Αποστόλους

-Πού πας, πού πας, νε Μάραντε;
Εμέν τίναν αφήνεις;
-Αφήνω χ̌ίλι͜α πρόβατα
και πεντακόσ̌ι͜α αρνία,
Αφήνω σε τον κρίαρον,
τον χρυσοκωδωνάτεν,
Αφήνω σε χρυσόν σταυρόν
κι αργυρόν δαχτυλίδιν
Το δαχτυλίδ’ πούλτσον και φά’
και τον σταυρόν προσ̌κύνα

Τη κουκούλας το δέσιμον
καταβαστάζ’ μαλλία
Όλον το στέσιμον τ’ εσόν
τη Μάραντε ομοι͜άζ’νε

Εγώ είμαι ο Μάραντον
κι εσύ τ’ εμόν η κάλη
Εφτά χρόνι͜α έσ’νε σο νου μ’,
κορώνα σο κιφάλι μ’