Τα παράπονα του γέροντα

Πατέρας... τα χέρια του πάντα ροζιασμένα και δυνατά, συνηθισμένα στο κρύο και στη ζέστη. Ακούραστα στους μόχθους. Ο πατέρας είναι η δύναμη του σπιτιού και ο θεμέλιος λίθος. Τον ιδρώτα και το αίμα του στα παιδιά του μόνο χαλαλίζει. Στους κινδύνους ο πατέρας μπαίνει μπροστά και θυσιάζει και αυτήν τη ζωή του. Όμως κάποτε έρχονται και τα γηρατειά και τα παιδιά ορισμένες φορές πικραίνουν και τον πατέρα. Τις ηθικές παραδοσιακές ιδέες του τις θεωρούν αναχρονιστικές και τον κρατούν στο περιθώριο ή τον στέλνουν σε κάποιο ίδρυμα, κι ας κλαίει η ψυχή του. Την προσφορά του την ξεχνούν και δεν σκέφτονται πως τα γηρατειά έρχονται για όλους. «Ήντι͜αν θρύφτς σο πινά̤κι σ’ έρ’ται σο κουτάλι σ’». Ο πατέρας και στα γηρατειά είναι χρήσιμος για τα παιδιά του. Η εμπειρία του για τη ζωή, ο μεστός και σοφός λόγος του καθοδηγεί εκ του ασφαλούς τα βήματα των παιδιών του. Όταν φεύγει οριστικά απ’ τη ζωή ο πατέρας, τότε καταλαβαίνουμε πως ένα χέρι προστασίας έφυγε από πάνω μας. Και για τις πίκρες που του δώσαμε θα κλάψουμε με πικρό δάκρυ και αναζητώντας τον με καημό θα λέμε «Έκιτι, πατέρα!»