Φίλε, για έπαρ’ το ποτήρ’

Φίλε μ’, για έπαρ’ το ποτήρ’
κι ας πίνουμε -ν- εντάμαν 
Τ’ εσόν τ’ όνειρον και τ’ εμόν 
σ’ έναν βράδον εχάθαν 

Εγάπεσες έναν κορίτσ’
κι εγώ ατό εθέλ’να 
Σ’ ομμάτι͜α ατό έλεπες
κι εγώ άλλεν ’κ’ ετέρ’να

Φίλε μ’, για έπαρ’ το ποτήρ’,
φίλε μ’, σπόγγ’σον τ’ ομμάτι͜α σ’
Τ’ εσόν ο πόνον έν’ τ’ εμόν,
τα δά̤κρυ͜α μ’ είναι δά̤κρυ͜α σ’

Τ’ αρνίν εμουν επέθανεν,
πονούν δύο καρδία σ’
Εσύ κι εγώ θα σύρομε 
καημούς κι αροθυμίας 

Φίλε μ’, έπαρ’ την κεμεντζ̌έ σ’
και τίζεψον καπάνι͜α
Σύρον βαθέα το τοξάρ’,
κι ας ακούγ’νε τ’ ουράνι͜α 

Θα τραγωδώ μακροσυρτά,
πικρά και πονεμένα
Τραγωδίας λυπητερά
και παραπονεμένα