Ο ήλιον εβασίλεψεν

Ο ήλιον εβασίλεψεν
έχ̌’ κι έρ’ται η σκοτία
Σον φέγγον τα τερτόπα μου
θ’ αφήνω συντροφίαν

Η σεβτά σ’ έτον για τ’ εμέν
άψιμον σην καρδία μ’
’Κ’ επόρεσαν τα δα̤κρόπα μ’
να βζήν’ν ατο καμίαν

Το ψ̌όπο μ’ έτον ουρανός
θεόρατον εγκάλι͜α
Εξόν ας σο γιαβρίν τ’ εμόν
απέσ’ άλλεν ’κ’ εβάλλ’να

Η στράτα μ’ ετσ̌ιμένωσεν
οπίσ’ ’κι θα γυρίζω
Θ’ ευρήκω το χαμόγελο μ’
και την ζωή μ’ θα χτίζω