Ασ’ τ’ έφυες εσύ κιάν’

Ασ’ τ’ έφυες εσύ κιάν’,
τα χρόνια μ’ ένταν χαράμ’
Το αίμα μ’ έντον νερόν
και τ’ ομματόπα μ’ θολών’ν’

Σ’κώσον, πουλόπο μ’, το χ̌έρ’,
κάρφα σην ψ̌η μ’ το μαχ̌αίρ’
Αφού εμένα ’κι νουνί͜εις
το ταφόπο μου θ’ ανοί͜εις

Πόσον αγαπώ σε εξέρτς,
για πέει με, άλλον ντό θέλτς;
Πέει με ντό εποίκα σε
και το ψ̌όπο μ’ θέλτς να παίρτς;

Για τ’ εσέν δίγω την ψ̌η μ’,
νούντσον με κι εσύ, πουλί μ’
Έλα ας ’ίνουμες ζευγάρ’,
μ’ ευτάς την καρδι͜ά μ’ λιθάρ’