Απόψ’ και σα μεσάνυχτα

Απόψ’ και σα μεσάνυχτα
ο ουρανόν ’ταράεν
Τα λίβι͜α εκατήβανε,
τ’ αρνόπο μ’ εχπαράεν

Θεέ μ’, Εσέν παρακαλώ,
τάζω σην Παναΐαν
Ακ’σέστεν το παράπονο μ’
τ’ αρνόπο μ’ δώστεν υείαν

Αρνόπο μ’, πώς εέντονε
και -ν- έχασες την υεία σ’;
Πώς έντονε κι εφώλεψεν
ο φόβον σην καρδία σ’

Έλα, ημέρα μ’, για να παίρτς
τον φόβον ας σην ψ̌ην ατ’ς
Εσύ πα, ήλε μ’, φώταξον
ας γελά το κατσίν ατ’ς