Η μάνα

Ση καρδίας ι-σ’ τον πόνον
η μάνα έν’ το γιατρικόν
Και -ν- ας σοι γιατρούς καλλίον
ατέ εσέν θα λαρών’

Τη καρδίας ι-σ’ τον πόνον
ατέ εγροικά ’το μόνον,
ατέ εσέν θα λαρών’

Όπως λέει κι η τραγωδία,
η μάνα έν’ κρύον νερόν
Τρανόν ευτάει αμαρτίαν
τη μάνα πη φαρμακών’

Τρανόν ευτάει αμαρτίαν,
να σ’χωρά ’τον ο Θεόν,
τη μάνα πη φαρμακών’

Ας σην ώρα ντ’ εγεννέθες
πάντα «μανίτσα μ’» κουί͜εις
Ους να φεύ’ σον άλλον κόσμον
την μανίτσα σ’ θα νουνί͜εις

Και σο υστερνόν την ώραν
τον Χάρον όντας ελέπ’ς
τη μανίτσα σ’ θ’ αραεύ’ς

Η μάνα για το παιδίν ατ’ς
ρούζ’ και σ’ άψιμον απέσ’
Γιατί ’κ’ έχ̌’ άκραν και τέλος
η εγάπη τ’ ατεινές

Γιατί ’κ’ έχ̌’ άκραν και τέλος
και σα πίκρας δί’ σε γέλος
η εγάπη τ’ ατεινές