Σεβταλίν, μικρόν αρνί μ’

Σεβταλίν, μικρόν πουλί μ’,
γιατί τυραννί͜εις την ψ̌η μ’;
Γιατί κάθεσαι και κλαις
και τα τερτόπα σ’ ’κι λες;

Απ’ εμέν, μικρόν αρνί μ’,
να μη κρατείς μυστικά
Κανένας άμον εμέν
τα τερτόπα σ’ ’κ’ εγροικά

Κρίνα και τραντάφυλλα
τα νεότητα τ’ εσά
Άμον τη ματί’ μ’ το φως
εσέναν εγάπεσα

Απ’ εμέν, μικρόν αρνί μ’,
να μη κρατείς μυστικά
Κανένας άμον εμέν
τα τερτόπα σ’ ’κ’ εγροικά

Όντες κλαις, μικρόν αρνί μ’,
το καρδόπο μ’ φαρμακώντς
Και με τ’ αναστέναγμαν
το μαχ̌αίρ’ σην ψ̌η μ’ καρφώντς

Απ’ εμέν, μικρόν αρνί μ’,
να μη κρατείς μυστικά
Κανένας άμον εμέν
τα τερτόπα σ’ ’κ’ εγροικά