Πάντα αραεύω σε

Κορτσόπον μελαχρινόν,
έφαες την ψ̌ην τ’ εμόν
Να επόρ’να μίαν τέκ’
να εντούνα σε τ’ ομμάτ’

Πάντα αραεύω σε,
σην εγκάλι͜α μ’ θέλω σε
Το πονεμένον το ψ̌όπο μ’
να λαρώντς, εσύ κορτσόπον

Από μικρόν εγνώρτσα σε,
σην εγκάλι͜α μ’ ’παίρ’να σε
Φιλόπα εδίν’να σε
κι εχαρεντέριζα σε

Εσέναν εγάπανα
κι ολόερα ’κ’ ετέρ’να
Χωρίς εσέν, κορτσόπον,
σ’ εμέν όλα να̤φιλά̤ν