Ο πρόσφυγας

Πρόσφυγας και -ν- ας σον Πόντον
κλαίει η ψ̌η μ’, κλαίει η ψ̌η μ’
Αραεύω την γυναίκα μ’,
το παιδί μ’, το παιδί μ’
Σο κιφάλ’ εμέν εντώκαν
σα διωγμούς, σα διωγμούς
Έσυρα τη ξενιτείας τα καημούς

Σον Πόντον είχα γυναίκαν
είχα γιον, είχα γιον
και σα Σούρμενα φωλέαν
σο γιαλόν, σο γιαλόν
Είχα και είναν μανίτσαν...
η αχάρος, η άχαρος
και -ν- εχάσεν το παιδίν ατ’ς η άμοιρος

Σο γιατάκ’ εμέν εντώκαν
σο κιφάλ’, σο κιφάλ’
κι άρρωστος απέσ’ σα ξένα
μαύρον χάλ’, μαύρον χάλ’
Τη μανίτσα μ’ αραεύω,
το παιδί μ’, το παιδί μ’
Σον ξεριζωμόν εχάθεν η γαρή μ’

Τίναν να ερωτώ ’κ’ εξέρω,
ποίον στράταν να παίρω
και τ’ εμόν τ’ ανθρώπ’ς
να ευρήκω ’κ’ επορώ