Η γιατρεμονή μ’

Εσύ, τ’ ουρανού το φως,
έπαρ’ με σ’ εγκαλιόπο σ’
και τα νύχτας για τ’ εσέν
απομένω άγνεφος

Γουρπάν’ ’ίνουμαι, πουλί μ’,
βράδυ έν’ γιόξα πρωίν;
Τη σεβντάς αλάρωτος
κι εσύ η γιατρεμονή μ’

Εσύ, τ’ άστρον τη ζωής,
την εγάπ’ς σ’ εμέν να δί’ς,
Εγώ, πεγαδί’ νερόν
κι εσύ το λαήν’ κρατείς

Γουρπάν’ ’ίνουμαι, πουλί μ’,
βράδυ έν’ γιόξα πρωίν;
Τη σεβντάς αλάρωτος
κι εσύ η γιατρεμονή μ’

Εσύ, το γλυκύν κιντίν!
Ας σα χ̌είλι͜α σ’ που θα πίν’,
μαεμένος θ’ απομέν’,
’ς ση θωρέα σ’ θα μεθύν’

Γουρπάν’ ’ίνουμαι, πουλί μ’,
βράδυ έν’ γιόξα πρωίν;
Τη σεβντάς αλάρωτος
κι εσύ η γιατρεμονή μ’