Τικ

Καλέσσα έν’ η πεθερά
ους να σύρ’ και τυλί͜ει σε
Κι ας σου τυλί͜ει σε κι υστερνά
σ’ ομμάτι͜α ’κι τερεί σε

Ας σην αρχή λέει και γελά,
ευτάει πως αγαπά σε
Κι ας σου παντρεύ’ σε κι υστερνά
κι αφήν’ -τ- σε να κοιμάσαι

Κάπου καικά ζαροπατείς
εβγάλ’ άγρι͜α λαλίας
Γίνεσαι ν’ αχπάντς και να σύρτς
και φτιλί͜εις τα μαλλία τ’ς

Έμορφα είχ̌ες ήσυχο,
Γιαννίκο μ’ / Γιωρίκα μ’, το κιφάλι σ’
Απ’ ετώρα όθεν κέσ’ πας
θα σύρ’νε το δουκάλι σ’

♫

Ασ’ όλι͜ον προκομμέντσα έν’
η νύφε τη Δευτέρας
Την Τρίτ’ αρχινά να εμπαίν’
σα ρωθώνι͜α τ’ς αέρας

Τετράδ’ πρωί θα αρχινά
να παίρ’ τ’ απάν’ το μέρος
Την Πέφτ’ πιάν’ ατεν τ’ ινιάτ’
λέει «’κι πάγω σο θέρος»

Την Παρασκευή το πρωίν
θα σύρ’ έξ’ την πογιάν ατ’ς¹
και τη Σάββα θα κλώσ̌κεται
απάν’ σην πεθεράν ατ’ς

♫

Άνοιξη μ’, καλοκαίρι μ’,
να φιλώ σε -ν- σ̌εκέρι μ’
Μοθοπώρ’ σο χ̌ερόπο μ’,
χ̌ειμωγκόν σ’ εγκαλιόπο μ’

Εσύ, το περιστέρι μ’
εσύ, το φωταχτέρι μ’
Έλα έμπα σο χ̌έρι μ’
εσύ είσαι το ταίρι μ’

Άφ’ς τον κύρ’ και τη μάναν
έλα, ψ̌η μ’, μετ’ εμέναν
Εσύ είσαι, φραντάλα μ’,
τη ζωής ι-μ’ το έναν