Αΐκον έν’, αΐκον έν’

Ση μαχαλάς ι-σ’ τη στράταν,
πουλόπο μ’, πάντα στέκω
Έβγα οξ̌ωκά, μικρόν αρνί μ’,
εσέναν ας ελέπω

Αΐκον έν’, αΐκον έν’,
αΐκον έν’ νυφόπον
Ση κρεβατί’ σ’ το γιάν’ καικά
ποίσον με ολίγον τόπον

Άνοιξον, γιαβρί μ’, την πόρτα σ’
το διπλοκλειδωμένον
Έναν βράδον για μόνασον
εμέναν τον καημένον

Αΐκον έν’, αΐκον έν’
τη κορίτσ’ η λαλία
Ας σο κιφάλ’ν ατ’ς το λετσ̌έκ’
επέρα -ν- εσπογγίγα

Όντες έρχουμαι σην πόρτα σ’,
εγώ ας σο παραθύρι σ’,
πουλί μ’, να μη νοΐζ’ ατο
η μάνα σ’ και ο κύρ’ ι-σ’

Αΐκον έν’, αΐκον έν’,
αΐκον έν’ νυφόπον
Ση κρεβατί’ σ’ το γιάν’ καικά
ποίσον με ολίγον τόπον