Τ’ εμόν η ψ̌η κι ο θάνατον

Τ’ εμόν η ψ̌η κι ο θάνατον,
αρνί μ’, σ’ εσά τα χ̌έρι͜α
Αν θέλτς με τ’ αγγέλτς έπαρ’ το,
αν θέλτς με τα μαχ̌αίρι͜α

Τα στράτας ντ’ επορπάτ’ναμε
όλια ’κόπαν γιαρόπα
Θα λάσκουμαι και χτίζ’ ατα,
αρνί μ’, καλντουρουμόπα

Εσέν ο Θεόν ντ’ έπλανεν
να προσ̌κυνώ τ’ ακίλ’ν ατ’
Ατσ̌ά ας σα ποίον μελάν’
έβαψεν το κοντύλ’ν ατ’;

Τη στράτα σ’ ’κι βαραίνομαι
τα γόνατα μ’ ’κι τσ̌ίζω
Θα πάγω και θα έρχουμαι
το καρδόπο σ’ θα χτίζω