Η μάνα

Τη μάνας η καρδι͜ά πονεί
και κλαίει πάντα η ψ̌η ατ’ς
Η μάνα καίγεται, βρουλίζ’
χάται για τα παιδία τ’ς

Τα κόπους ατ’ς είναι πολλά,
τα πόνι͜α τ’ς ’κι μετρίουν
Τα βρούλας που σαρεύ’νε ατεν
καμίαν ’κι νεβζήουν

Χωρίς μάναν από μικρός,
τα βάσανα ντο είδα!
Ετράνυνα χωρίς στοργήν
και τη χαράν ατ’ς ’κ’ είδα

Μανίτσα μ’, ας έν’ ελαφρόν
το χώμαν ντ’ εσ̌κεπάες
Για το παιδί σ’ επόνεσες
κι ατώρα ενεπάες