Σα ξένα θαλασσάκρι͜α

Εγέρασα, τα βάσανα
έσπρυναν τα μαλλία μ’
κι εποίκαν το καρδόπο μου
ταφίν σην ξενιτείαν

Ξενιτεία, πανάθεμα σε,
τα παιδόπα μ’ ’κι λυπάσαι!
Όσον πόσον θα δουλεύω;
Τα καλά σ’ ξάι ’κι γουεύω!

Θα χ̌αίρουμαι και ’κ’ επορώ,
φουρκίζ’νε με τα δάκρυ͜α
ντο ’κχ̌ύνω ’γώ ο παντέρημον
σα ξένα θαλασσάκρι͜α

Ξενιτεία, πανάθεμα σε,
τα παιδόπα μ’ ’κι λυπάσαι!
Όσον πόσον θα δουλεύω;
Τα καλά σ’ ξάι ’κι γουεύω!

Ήλε μ’, όθεν πας βασιλεύ’ς,
έπαρ’ κι εμέν τον ξένον
Εκεί το πουλί μ’ αναμέν’,
καρδόπον πονεμένον

Ξενιτεία, πανάθεμα σε,
τα παιδόπα μ’ ’κι λυπάσαι!
Όσον πόσον θα δουλεύω;
Τα καλά σ’ ξάι ’κι γουεύω!