Έρημος πάντα κι ορφανός

Έρημος πάντα κι ορφανός
και παραπονεμένος
Κι άτυχος ’βρέθα ση ζωήν
ο παρακαρδα̤μένος

Όλεν η ζήση μ’ με το «αχ»,
με βάσανα και πόνι͜α
Τα πόνι͜α μ’ ατελείωτα,
καταραμένα χρόνι͜α

Βασανισμένο το κορμί μ’
εσάρεψεν η δείσα
Για τ’ εμέν ήλεν ’κι φωτίζ’,
πάντα σκοτία πίσσα

Κανείς τ’ ορφανό ’κι πονεί,
κανένας ’κι αραεύ’ με
Το ψ̌όπο μ’ ετελείωσεν,
μάνα ’κ’ έχω να κλαίει με