Τικ Κιμισχανάς

Σεβνταλής παιδάς είμαι,
η σεβντά τρανόν πελιάν
Αν ’κ’ ευρήκω γιατρικόν
τ’ άλλα είναι νεφιλι͜άν

Ο πρόσωπον ατ’ς αλών’,
όλτς εμουν θα παλαλών’
Πάντα τερεί χαμελά
κι αφκακέσ’ χαμογελά

Αούτο η τραγωδία για τ’ εσέν έν’ Λαμπίκα! Για τ’ εσέν!

Σον παρχάρ’ έχ̌’ και θα πας,
λύουμαι ας ση σεβντά σ’
Τον Θεό σ’ αν αγαπάς,
ντό είναι ατά ντ’ ευτάς;

Θεία μ’, δος με την κουτσ̌ή σ’,
εγώ ’κι κλαινίζ’ ατεν
Κι άλλο πολλά απ’ εσέν
θα χαρεντερίζ’ ατεν

Χάιντε Τέλη! Σπίγγ’σον!